Nasze poezjowanie
Z okazji Tygodnia języka Ojczystego zaproponowaliśmy uczniom stworzenie wierszy na bazie znanych utworów poetów polskich. Młodzi twórcy poradzili sobie znakomicie i powstały wspaniałe wiersze. Sami się przekonajcie!
Zastukaj palcem w komodę –
z szuflady wyskoczy potok słów
wywołaj gorączkę myśli
jedno i drugie
aż stanie się ortograficzny cud
zaświstaj cienko –
a na igle będzie mocna nić
która przeplata wyrazy
chrząknij znacząco –
oto zdania z chmurkami i domkami
zwane literkami
teraz zamknij oczy
twórcza praca
zgasi łamańce językowe
jest noc
z karawany wyrazów powstał wiersz.
Kornel Wojtkowiak 4a
Zastukaj palcem w szybę –
z oddali
wyskoczy
wspomnienie
wywołaj je…
jedno i drugie
aż stanie
się rzeczywistością
zaświstaj cienko –
a pojawi się
mocna nić
która was połączy
chrząknij znacząco –
oto twoje marzenie
z głębi serca
zobaczysz polanę z kwiatami
i domkami w kolorze
tęczy
teraz
zamknij oczy
płomień nadziei
zgasi
tylko zła myśl…
nie pozwól na to
bo smutna
jest noc
z bezgwiezdnym
niebem
Martyna Walaszczyk 6c
Zastukaj palcem w kapelusz –
z którego
wyskoczy
Pan Tadeusz
zawołaj dzieci
jedno i drugie
aż stanie
krasnoludem.
zaświstaj cienko –
a popłynie rzeka
mocna nić
która związała cały świat
chrząknij znacząco –
oto wieś
z pałacem
i domkami pięknymi
teraz
zamknij oczy
spadnie deszcz
zgasi
świece w całym mieście
więc jest noc
na całym świecie
Basia Kędzia 4b
Zastukaj palcem w okno-
z małego pudełka wyskoczy pupilek.
Wywołaj drzewa
jedno i drugie,
aż stanie las.
a morza wyruszą
w siną dal.
Mocna nić,
która je połączy odpłynie.
Chrząknij znacząco-
oto wieś
z dwoma sklepikami
i domkami białymi
jak chmury na niebie.
Teraz zamknij oczy i
spadnie deszcz.
Zgasi brązowe jak
oczy płonące drewno.
Jest noc z ciemnym
niebem wypełnionym
po brzegi błyszczącymi gwiazdami.
Natasza Przybył 4a
Zastukaj palcem w świat nieznany –
z jego wnętrza
wyskoczy
poeta, więc
wywołaj zaklęcie
jedno i drugie
aż stanie
się cud
zaświstaj cienko –
a wasza przygoda w nieznane będzie jak
mocna nić
która nigdy się nie zerwie
chrząknij znacząco –
oto jest ta zaczarowana droga którą
z tobą chcę przejechać pomiędzy drzewami
i domkami pełnymi miłości więc
teraz
zamknij oczy
otwórz się na nieznane i niech światła
zgasi
duże drzewo które jest pełne wyobraźni i
zaspokoi twój lęk przed nieznanym, więc
chwyć mnie za rękę i odetchnij z ulgą
jest noc
z głową pełną przygód i wyobraźni zaśnij
Kamila Kaczmarek 6B
Zastukaj palcem w książkę –
z liter słowo
wyskoczy
całe zdania
wywołaj, przeczytaj
jedno i drugie
aż stanie
się wszędzie kolorowo
zaświstaj cienko –
a długa
mocna nić
która trzyma gwiazdy na niebie rozbłyśnie jasnym światłem
chrząknij znacząco –
oto z gwiazd posypie się gwiezdny pył
z nocy zrobi się dzień
i oto wszystkie miejsca odzyskają swój blask.
Stare zapomniane miasto z wieloma alejkami
i domkami, które otaczała mgła pokryje tęcza
a
teraz
zamknij oczy
pomyśl czego pragniesz
zgasi
się świeczka i
spełni się to
teraz
jest noc
z nocy będzie dzień i tak w kółko tak już jest.
Marta Pachciarek 6b
Zastukaj palcem w niebo –
z niebios
wyskoczy
morze gwiazd
wywołaj uśmiech na twarzy mamy i taty
jedno i drugie
aż stanie się dzień
zaświstaj cienko –
a znowu gwiaździsta noc nastanie
mocna nić,
która łączy nas
chrząknij znacząco –
oto wiosna nastanie
z ciepłym dniem,
kwiatami na łące
i domkami mieniącymi się w słońcu
teraz
zamknij oczy
bo dzień się kończy
zgasi
noc światło dnia
jest noc
z sennymi marzeniami
a jutro nastanie nowy dzień.
Adam Sumelka VI c
Zbigniew Herbert
Pudełko zwane wyobraźnią
Zastukaj palcem w ścianę –
z dębowego klocka
wyskoczy
kukułka
wywołaj drzewa
jedno i drugie
aż stanie
las
zaświstaj cienko –
a pobiegnie rzeka
mocna nić
która zwiąże góry z dolinami
chrząknij znacząco –
oto miasto
z jedną wieżą
szczerbatym murem
i domkami żółtymi
jak kostki do gry
teraz
zamknij oczy
spadnie śnieg
zgasi
zielone płomyki drzew
wieżę czerwoną
pod śniegiem
Zastukaj palcem w książkę –
z liter słowo
wyskoczy
całe zdania
wywołaj, przeczytaj
jedno i drugie
aż stanie
się wszędzie kolorowo
zaświstaj cienko –
a długa
mocna nić
która trzyma gwiazdy na niebie rozbłyśnie jasnym światłem
chrząknij znacząco –
oto z gwiazd posypie się gwiezdny pył
z nocy zrobi się dzień
i oto wszystkie miejsca odzyskają swój blask.
Stare zapomniane miasto z wieloma alejkami
i domkami, które otaczała mgła pokryje tęcza
a
teraz
zamknij oczy
pomyśl czego pragniesz
zgasi
się świeczka i
spełni się to
teraz
jest noc
z nocy będzie dzień i tak w kółko tak już jest.
Marta Pachciarek 6b
Niektórzy lubią ciszę
Niektórzy –
czyli introwertycy
Nawet najbardziej uśmiechnięci
Nie licząc rodzinnych
i troskliwych
będzie chciał spotkać przyjaciół.
Lubią –
ale lubi pobyć też sam na sam,
lubi się odizolować od innych,
lubi się zatracić w własnych myślach,
lubi się zastanawiać nad wszelkimi sprawami a zwłaszcza,
lubi się wsłuchać w ciszę.
Cisza –
Tylko co to takiego jest cisza?
Niejedna osoba zagłębiała się i odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja doskonale wiem
Jak wygląda prawdziwa cisza.
Julia Zajko 8c
Niektórzy lubią wschody słońca .
Niektórzy -czyli śpiochy, spanie bez końca.
Nawet potrafią leżeć godzinami
ze swoimi codziennymi humorami …
Nie licząc dni i miesięcy ,
będzie odpoczywać taki nieogarnięty …
Ociężały królewicz bujający w obłokach
w ogóle nie myśli o żadnych kłopotach.
Poczęstunek !
Lubią-ale lubi jak ktoś poda …
przecież sam nie będzie chodził po schodach.
Odpoczywać- lubi się
bujać w obłokach – lubi się
nic nie robić- lubi się
całe dnie w łóżku – lubi się , lecz gdzie przyjaciele, rodzina.
Czas tak szybko płynie i wszystko przeminie …
Życie ulotne …
-Tylko co to takiego drogi kolego .
Niejedna odpowiedź na to pytanie już padła .
A ja wolę korzystać z życia, a nie być jak niedorajda.
Jak człowiek młody lub wiek dojrzały,
odsłania życia urok wspaniały.
Wojtek Nowaczyk 8B
Niektórzy lubią poezję
Niektórzy –
czyli nie wszyscy.
Nawet nie większość wszystkich ale mniejszość.
Nie licząc szkół, gdzie się musi,
i samych poetów,
będzie tych osób chyba dwie na tysiąc.
Lubią –
ale lubi się także rosół z makaronem,
lubi się komplementy i kolor niebieski,
lubi się stary szalik,
lubi się stawiać na swoim,
lubi się głaskać psa.
Poezję –
Tylko co to takiego poezja.
Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
Jak zbawiennej poręczy.
Wiesława Szymborska
SZKOLNA GALERIA
Zapraszam do obejrzenia prac naszych uczniów powstałych w ostatnim, trudnym dla nas wszystkich czasie. Sztuka otwiera nam dostęp do naszych głębokich emocji, potrzeb i lęków. Pozwala pokonać problem z którym się borykamy. Zobaczmy zatem „co siedzi” w Naszych głowach.
Kinga Berdysz
Drapple
– Wychodzę już, kochanie, dobrze? W lodówce masz obiad, odgrzej sobie później. – Astoria czule pocałowała Dracona. Bardzo się martwiła.
Wychodząc do pracy za każdym razem mówiła sobie, że to już trzy miesiące, od kiedy jej mąż wyszedł ze szpitala św. Munga, że dadzą radę wrócić do zwykłego życia. Jednak wiedziała w głębi duszy, że nigdy już nie będą normalni. Wojna na wszystkich odcisnęła swoje piętno. Do dzisiaj budziła się w środku nocy ze snów o najgorszych scenach Bitwy o Hogwart, a przecież nie miała zbyt istotnej roli w walkach. Nie mogła sobie wyobrazić, co czuł jej ukochany. Przeżył więcej niż każdy z nich.
Astoria utrzymywała ich oboje. Draco nie był w stanie normalnie funkcjonować. Potem jeszcze ten pobyt w psychiatryku… Bała się, że jej mąż tego nie udźwignie. Nie miała żalu, że musi pracować podwójnie.
Pocałowała go jeszcze raz i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnął się uroczo i bezbronnie. Astoria odwróciła wzrok. Kiedyś się tak nie uśmiechał. Kiedyś był silnym, inteligentnym, zaradnym mężczyzną. Wojna zrobiła z niego niesamodzielnego misia koalę. Tak się martwiła, że jeśli go zostawi choć na chwilę, to…
Nie, będzie dobrze. Za wiele strasznych rzeczy przeżyli – teraz dla równowagi wszystko zacznie się im udawać, prawda?
– Wrócę za kilka godzin. Nie zrób sobie niczego. Lecę. Pa. – Wzięła głęboki wdech. Zaraz spóźni się do pracy. Musiała iść.
– Paaaa… – odpowiedział z tym samym co wcześniej uśmiechem. Za chwilę trzasnęły drzwi i Astoria poszła do pracy.
Draco momentalnie się skrzywił. Ile razy jeszcze będzie musiał odstawiać tę szopkę? Przecież kocha inne.
Wszedł do swojego pokoju, w którym panował idealny porządek. W szpitalu św. Munga nie mógł mieć żadnych swoich rzeczy, więc teraz dbał o nie bardziej niż ktokolwiek, kogo znał.
Otworzył drzwi starej, bogato zdobionej szafy i wgramolił się do niej niezdarnie. Chwilę przedzierał się przez gąszcz równiutko powieszonych garniturów i płaszczy, aby przejść przez tajne przejście z tyłu mebla.
Trafił do małego przedsionka z czterema korytarzami. Trzy z nich były ślepymi zaułkami, w których czekały różnorodne pułapki i zaklęcia, stworzone przez niego samego.
Draco, nie zastanawiając się ani chwili, wybrał drugi od prawej. Szedł kawałek w ciemnościach, aż trafił na drzwi zamknięte na pięć zamków. Sięgnął ręką do idealnie skrojonego swetra. Odpiął świetnie działający zamek wewnętrznej kieszeni do wewnętrznej kieszeni wewnętrznej kieszeni. Wyciągnął pęk czterdziestu ośmiu dokładnie pozłacanych kluczy. Wybrał właściwe i wszystko odkluczył. Poprawił jeszcze i tak doskonale ułożone włosy i przekroczył próg.
Stanął w małym, słabo oświetlonym pomieszczeniu. Znajdowało się tam dwanaście taboretów, a na każdym, na specjalnej poduszeczce, leżało mniej lub bardziej rozkładające się jabłko.
– Witajcie, kochane! – Draco szeroko się uśmiechnął i podszedł do pierwszego stołka. – Jak się masz, Maggie? Świetnie? Tak samo wyglądasz, wiesz? – przymilał się.
Wziął owoc w rękę i go powąchał.
– Jak ty pięknie pachniesz! Używasz jakiś nowych perfum? Och, nie bądź taka skromna! – Zaśmiał się i podniósł kolejne jabłko.
– O! Siemanko, Carla! Poradziłaś sobie ze wszystkim? Tak? To dobrze. Jaką ty masz śliczną cerę! – Przygryzł je lekko.
– Jaka jędrna skóra! – zachwycał się.
– Ewelino, ukochana! – Przeraził się. Kolejny owoc był w zdecydowanie gorszym stanie. Cały brązowy, sprawiał wrażenie, jakby miał się zaraz rozpaść. – Nadal jesteś chora? Biedactwo… Zaraz cię zbadamy.
Delikatnie chwycił jabłko. Delikatnie, ale za mocno. Obiekt jego zalotów spadł na podłogę. Zmienił się w żałosną, gnijącą papkę.
Draco osłupiał. Przez chwilę patrzył to na swoją rękę, to na podłogę.
– E? Ewe? Ewelino? – wyszeptał.
– Eeeweeelinoooooo! – zawył żałośnie. Ewelina, Ewa… Zawsze chciał być jej Adamem, ona byłaby jego żoną i jabłkiem. A teraz wszystko skończone.
– To wszystko przez was! Zdradzieckie żmije, węże bez skrupułów! – wydarł się na pozostałe owoce – Wiedziałyście, że to ją kocham najbardziej! Zniszczyłyście ją!
Starał się pozbierać resztki jabłka, ale wypadały mu przez palce. Zadrżał.
Co miał teraz zrobić? Jego druga połówka zginęła. Do końca swojego marnego żywota będzie musiał udawać, że kocha Astorię. Nic już nie ma sensu. Rozpłakał się jak małe dziecko.
W tej jednej chwili stracił swoją jedyną miłość, pasję, chęci do czegokolwiek i resztki zdrowego rozsądku.
Przez chwilę stał bez ruchu. Może istnieje coś takiego jak życie pozagrobowe? Może Ewelina czeka na niego w zaświatach, śpiewając piękne ballady z aniołami lub sprośne, nie mniej urocze w jej owocowych ustach piosenki z pogańskimi bóstwami? Może chce, żeby już do niej dołączył?
Był tylko jeden sposób. Skierował na siebie różdżkę.
– Kocham cię, Ewelino… To dla ciebie… Avada… – zawahał się. Nie, to nie może się tak skończyć. Reszta jabłek musiała za to zapłacić.
Z furią przewrócił wszystkie stołki. Zdeptał wszystkie owoce po kolei. Zawiodły go. Zabiły Ewelinę, więc musiał się zemścić.
Już uspokojony odetchnął głęboko. Teraz może odejść z tego świata.
– Avada Kedavra! – wykrzyknął, a zielone jak dawniej jego ukochana światło odebrało mu życie. Tak jak Adam i Ewa, od początku byli skazani na klęskę. Zostały tylko wiara i nadzieja, że ich miłość jest silniejsza niż śmierć.
Kakao
Kakao
Rozalia wlokła się po schodach, posępna i wykończona. Odrapane ściany starego bloku i brudne stopnie ani trochę nie zachęcały do wysiłku wyczulonej na szczegóły studentki Akademii Sztuk Pięknych. Plecak oraz wysokie szpilki utrudniały każdy krok. Po zajęciach w szkole i kilku godzinach sterczenia przy sztaludze na zajęciach dodatkowych nie miała siły na nic.
Mimo tego wszystkiego, gdy tylko przekroczyła próg mieszkania, w jej oczach pojawiła się ekscytacja. Zrzuciła torbę i lekko, w podskokach pobiegła do kuchni. Z wypiekami na twarzy wlała mleko do garnuszka i postawiła na płycie gazowej.
Szum spalanego gazu uspokajał, przynosił ukojenie po ciężkim dniu. Przygotowała swój ulubiony niebieski kubek, sitko, sproszkowane kakao i cukier. Usiadła na krześle. Pozostawało czekanie.
Czekała. Czekała. CZEKAŁA. W całkowitym bezruchu praktycznie czuła sekundy przemykające po skórze, okropnie wolno okrążające garnek i wyskakujące na zewnątrz przez uchylone okno. Minuta za minutą. Coraz bardziej się niecierpliwiła, nerwowo splatając i rozplatając ręce.
W końcu usłyszała upragniony odgłos. Ciche, prawie niesłyszalne bulgotanie z każdą chwilą przybierało na sile. Na powierzchni mleka pojawiły się bąbelki.
Gołymi rękami ściągnęła napój z ognia, nie zważając na gorąco. Z leciutkim drżeniem przelała wszystko przez sitko, żeby odcedzić niepożądany kożuch. Zmieszała białą ciecz z kakao i dodała cukru, z uwagą mieszając, aby nic nie zostało na dnie kubka.
Z ogromnym szacunkiem spróbowała ludzkiego nektaru bogów. Jej delikatne kubki smakowe, niezdolne przecież do żadnych odczuć, zemdlały z zachwytu. Przez moment napawała się cudownie czekoladowym aromatem, zanim odważyła się wziąć następny łyk.
Niespiesznie delektowała się zasłużonymi doznaniami, pozwalając wyjątkowemu zapachowi łechtać głodne podobnych wspaniałości nozdrza.
Czymże woda, czym sok lub kawa, czym najlepszy alkohol przy takich cudach? Nic nie mogło równać się mlecznej, nie, NADMLECZNEJ substancji.
Mleko – marność nad marnościami i wszystko marność. Bez kakao jest jak mysz bez ogona, niebo bez słońca, ciało bez duszy. Stworzone do wyższych rzeczy, niezdolne wypełnić swojego przeznaczenia bez owoców kakaowca.
Rozalia piła i piła, niezdolna przerwać tej skromnej przyjemności, ciepła rozchodzącego się po całym organizmie, ciepła w sercu. Jednak w połowie kubka stwierdziła, że napój był nieco zbyt gorzki, że nadal nie osiągnął najlepszej formy. Bez namysłu dodała cukru, którego roli również nie można umniejszać. Jak długą drogę musiał przejść od brudnego od piasku warzywa, nic nieznaczącego buraka cukrowego, aby stać się tak uświęcającą przyprawą? Prawdziwe kakao nie istniałoby bez cukru.
Rozalia wypiła wszystko co do ostatniej kropelki. Zasnęła szczęśliwa i gotowa sprostać wyzwaniom następnego dnia. Piątkowe wieczory rozkoszy stały się jej rytuałem, a przez wszystkie inne noce sny umilał jej aromat napoju wszechczasów.
Jak smutne byłoby ludzkie życie, jak pozbawione sensu, gdyby nie kilka chwil fizycznej i mentalnej konsumpcji kakao?
Dominika Grześkowiak, kl. VIII B
Skrzydła
Skrzydła
Oczy dzieci zabłyszczały z ekscytacji. Pani Bożena Niecierpnica weszła do sali, pchając wózek pełny wielkich pudeł. Nauczycielka otworzyła jedno z nich, a przedszkolaki błyskawicznie podbiegły jak najbliżej się dało. Kobieta bez emocji zaczęła wyciągać skrzydła i je rozdawać.
Anusia dostała śliczne, różowe skrzydełka motyla, błyszczące jak rosa w świetle pierwszych promieni słońca.
Kubuś odebrał półprzezroczyste skrzydła ważki, jakby poprzetykane złotymi nićmi. Krzysiu i Piotrek właśnie porównywali jednakowe, krucze pióra. Smolista czerń jeszcze dodawała im dziecięcego uroku.
Kamilka rozwinęła dwa niezwykłe listki, soczystą zielenią zdolne przyćmić każdą inną barwę.
Julcia i Andrzejek nie dostali skrzydeł. Pani Bożena Niecierpnica spojrzała na nich bez współczucia.
– Skończyły się – oznajmiła obojętnie i wyszła z sali.
Powoli kolejne osoby opuszczały pomieszczenie. W środku zostały tylko dwie dziewczynki.
– Chcesz moje? – zapytała Kamilka, walcząc z samą sobą. Nawet w chwili gdy wypowiadała te słowa, nie była pewna, czy da radę oddać swoje skrzydła. Mimo tego zrobiłaby wszystko, by odpędzić smutek od przyjaciółki.
Julcia z żalem pokręciła głową, wiedząc, że to nie byłoby w porządku. Zacisnęła usta, a w jej oczach pojawiła się determinacja.
***
W oczach młodych dorosłych pojawił się strach. Pani Bożena Niecierpnica weszła do sali, pchając wózek pełny wielkich pudeł. Pustych pudeł. Nauczycielka wyjęła ogromne nożyce i bez emocji zaczęła obcinać skrzydła. Żadne protesty nie były wstanie jej udobruchać.
– To, co dano, trzeba również odebrać. – Chociaż nie wszystko poszło zgodnie z planem i wychodziła z jedną parą skrzydeł mniej niż wchodziła kilkanaście lat temu, uśmiechnęła się. Brak możliwości latania zrujnował życie nie tylko jej.
***
Anna niedługo potem odbyła swój ostatni lot, a przynajmniej tak nazywano jej śmierć. W rzeczywistości spadła pionowo w dół z urwiska do rzeki, jak kamień w wodę. Przegrała.
Jakub zaczął prowadzić nowe życie, dostosował się do tłumu bezskrzydłych ludzi. Mówił, że był szczęśliwy, ale to nieprawda. Mógł osiągnąć wiele więcej, ale bał się walczyć i próbować. Przegrał.
Krzysztof zachował swoje skrzydła, ale niczego mu to nie dało. Nożyce zamiast w niego, trafiły w serce Piotra. Od początku wiedział, że kiedy się odsunie, zabije przyjaciela. Zrobił to i tak, zbyt ceniąc własne szczęście. Piotr umarł nie panując nad swoim życiem, a Krzysztof nigdy nie wzleciał ponownie, zbyt ciężki od wyrzutów sumienia. Oboje przegrali.
Andrzej dorastał w nienawiści do ludzi, których niesprawiedliwy los obdarzył bardziej niż jego. Sam nie osiągnął niczego, niezdolny do pozytywnych uczuć względem bogatszych niż on. Przegrał.
Kamila długo stała w jednym miejscu, aż znalazła ją Julia. Miała na plecach majestatyczne smocze skrzydła, własnoręcznie zrobione. Twarde łuski w kilku miejscach znaczyły rysy, jak blizny pokrywające skórę prawdziwego wojownika.
– Za to, że kiedyś o mnie pomyślałaś. – Julia wręczyła Kamili bliźniaczą kopię swoich skrzydeł. Razem poleciały w stronę gwiazd. Wygrały.
Co ty zrobisz, kiedy odetną ci skrzydła? A może nigdy nikt ci ich nie dał albo już dawno zapomniałeś, jak to jest latać?
Dominika Grześkowiak, kl. VIII B
Twórczość uczniowska
„Piszemy ,by posmakować życia podwójnie” – Anais Nin
Piszesz? Próbujesz tworzyć? W Twojej szufladzie gromadzisz wiele zapisanych skrawków? Przez pisanie wyrażasz siebie? W swoich utworach pokazujesz to, co dla Ciebie ważne? Stwarzasz nową rzeczywistość?
Jednym słowem PISZESZ, ale nie ujawniasz swojego talentu. Pomyśl, kim poeta byłby bez odbiorców swej twórczości? Nie wahaj się już dłużej i opublikuj swoją twórczość na szkolnej stronie.
Zdecyduj, czy chcesz podać imię i nazwisko, pozostać anonimowym, czy kryć się pod pseudonimem. Zgłoś się do p. Andżeliki Barańskiej lub wyślij swoje teksty pocztą elektroniczną na adres andzelika_baranska@wp.pl